Krakow, Lvov

De vorige keer dat we inlogden op de blog hadden we nog maar een halve dag Krakow achter de rug, en daarom wordt er nu een deeltje van bijgevoegd. We hebben hoe langer hoe minder zin om de blog aan te vullen, maar we zien wel hoe ver we geraken...

In het heerlijke, maar op dat ogenblik erg regenachtige Krakow zijn Sven en ik naar een NA-meeting geweest (mijn eerste meeting sinds ons vertrek). Daar werden we heel erg hartelijk ontvangen door de plaatselijke verslaafden. Een van hen, met wie ik eerder via mail al contact had gehad, heeft ons bij hem thuis te slapen gelegd. Hij woont in een appartement van 17 m2, met zijn vriendin Anja en een reusachtige hond, Homer genaamd. Elke centimeter in het appartement was benut. We pasten er net met ons vijfjes in. De volgende dag werden we door de russisch sprekende Jan (ook een NA-lid) uitgenodigd om koffie te drinken. Er werden telefoonnummers en adressen uitgewisseld voor onze verdere reis, en er werden bovenal ook veel waarschuwingen geuit over de landen waar we naartoe zullen trekken...
We wilden Piotr, Anja en Homer niet nog eens een nacht met onze aanwezigheid belasten en dus besloten we, na een bezoek aan het erg vreemde kasteel Wawel, om op een camping te slapen aan de rand van Krakow. Sven begint ondertussen te wennen aan het slapen in tenten en verkiest die ook boven de auto. Het plafond van Nadjezjda wordt helemaal aangedampt als we erin slapen en we creeren dus eigenlijk regen binnenin de auto. Ik heb daar niks last van, maar Sven toch wel een beetje.

Na de schattige camping aan de rand van Krakow zijn we doorgereden naar de indrukwekkende zoutmijnen, een 15tal kilometer van Krakow. Het is een fantastische ervaring om te zien wat mijnwerkers met de zoutmijnen daar gedaan hebben op een diepte van 130 meter. Prachtige balzalen, kapellen en ongelofelijke sculpturen, allemaal in zout. (Mijn superlatieven geraken ondertussen ook bijna op.) Zout zout zout. Alles is er in zout gemaakt. Vloeren, trappen, poorten... Adembenemend.

Na de zoutmijnen hadden we alletwee een barstende hoofdpijn, maar we zijn toch doorgereden, richting Oekraine. Oekraine... We bereikten de grens bij valavond en ik was al steendoodkapot van het rijden. We stonden een tweetal uur in de rij en moesten een aantal formulieren invullen en vragen beantwoorden.Toen we het land uiteindelijk binnenreden was de nacht diepzwart en bleken de wegen praktisch onberijdbaar. Putten van makkelijk 20 cm diep, geen verlichting en ik begon een strijd tegen de vermoeidheid. De remmen van Ndjezjda zijn een paar keer serieus op de proef gesteld en dan zwijg ik nog over de vering... Sneller rijden dan 40 km per uur was onmogelijk.
Toen we Lvov binnenreden was ik op sterven na dood van vermoeidheid.
Sven sprak me voortdurend moed in, en regelde een hotel. Peperduur, sjiek en stijlloos, maar dat kon mij al lang niet meer schelen. De auto stond veilig en ik kreeg een bed.

Lvov bleek de volgende dag een uiterst vreemde stad. We moesten op tijd vertrekken uit het hotel met de auto en Lvov is onmogelijk om in te rijden. Het verkeer doet daar gewoon zijn zin, iedereen rijdt kriskras door elkaar, en parkeert zich met plezier midden op de straat. De wegen zijn volledig kapotgereden. Het asfalt golft er als wild water en om de putten te vermijden zwenkt iedereen van links naar rechts.

We parkeerden de auto bij iemand die er voor een paar Hrivna op lette. Sven begon vanaf dan ook alle landen, munteenheden en talen dooreen te gooien. We wisselen zo snel van land en munteenheid dat we er voorturdend ons hoofd moeten bijhouden.
Lvov is een sovjetstad. Arm, cyrillisch, toerisme vrijzel onbestaande, maar zeker een stad met veel potentie. Prachtige gebouwen, compleet vervallen. Maar zo ver weg van het Westen...
Op straat wordt alles verkocht. Er staan vrouwen met weegschalen en sigaretten. We zagen ook vrouwen die op straat nagels en vijzen verkochten... We hebben de ganse dag door de regen geploeterd, op zoek naar postkaartjes (vooral voor Koen en Suzy, want we hebben beloofd vanuit ieder land een postkaartje te sturen) en naar de post om die kaartjes te kunnen versturen...
We zijn dezelfde dag nog terug vertrokken. Het kon best wel eens een zware reis worden met zo'n slechte wegen...