Wederom Polen

Ons vertrek uit Kiev was wat met pijn in het hart, de stad is immers zo geweldig dat ik er dolgraag zou willen gaan wonen. Enkele jaren avondschool Oekraiens en dan hop hop naar de stad. Maar nu zat er niks anders op dan te vertrekken. Het weer was stilaan ook wat omgeslagen en het regende af en toe enkele droeve druppels. We vertrokken in de vroege namiddag om de lange weg naar Polen in het daglicht te vangen.

De weg naar Polen bleek uitzonderlijk geschikt voor de auto, want het ging sneller dan verwacht. We hadden gedacht dat de strijd met de weg ons minstens twee dagen zou kosten, maar tegen zonsondergang stonden we al aan de grens. We hadden op onze weg zoveel mogelijk kiosken en winkeltjes aangedaan om daar de volledige collectie sigaretten op te kopen (nooit meer dan vijf pakjes tegelijkertijd). Tegen dat de grens in zicht kwam hadden we een zestigtal pakjes verspreid over de hele auto, en hoopten we op geen al te strenge controle, want de precieze uitvoerquota kenden we niet; en aangezien Polen toch de grens met de Europese Unie moest bewaken...

De grens. Er stond een ontzettend lange rij auto's. De meeste mensen stonden naast hun wagen en er was heel wat bedrijvigheid. Veel over en weer geloop van vreemde mannen en er werd verschillende keren op ons raampje geklopt om allerlei dingen te vragen. Er waren mensen die wilden voorsteken en vroegen of wij zo vriendelijk wilden zijn om plaats te laten bij de volgende vooruitgang van een meter of drie ergens in het volgend uur, en er waren mannen die ons voor 20 dollar naar voor wilden brengen met grote verhalen over de duurtijd naar de grens (10 uur wachten!), en er was een vreemde kwiet die ons 2 Hrivna aftroggelde voor iets wat zogenaamd een ecologische taks moest zijn voor het gebruik van het lapje grond voor de grens. Hij droeg een naamkaartje en lachte breed, maar een uniform had hij niet en waarschijnlijk was het allemaal onzin.
We bereikten de uiteindelijke grenspost pas na drie uur wachten. De chaos was weer compleet. Waar we naartoe moesten, hoeveel stempels en briefjes we te pakken moesten krijgen was totaal onduidelijk en in die regio wordt er blijkbaar nog maar weinig Russisch gesproken en is het vooral het onverstaanbare Oekraiens dat er het gangbare gewauwel is. Lijnen op de weg trekken de Oekraieners trouwens niet. Wel op autostrades (of wat daar voor moet doorgaan), maar van zodra het relevant wordt, laten ze de lijnen gewoon weg (in steden, op belangrijke kruispunten, en aan grensposten). Dit grenspostje blonk duidelijk uit in onduidelijkheid. Aan sommige grensposten worden echt rookgordijnen opgehangen. Ze liggen in afgelegen gebieden en er ontstaat een volledig minidorp waar niemand eigenlijk de ware bedoeling of werking van kent en waar iedereen een andere taal lijkt te spreken. Onze auto werd gecontroleerd door een jonge gast in legeruniform met groot pillicht, die ons hielp om het onbegrijpbare briefje in te vul;len dat we twee uur daarvoor toegestoken hadden gekregen door een jongen in burgerkledij toen we in de lange rij stonden. Hij brabbelde ook wat woorden en we begrepen eruit dat hij ons zei om niet bang te zijn (dat waren we niet, we waren alleen in de war door de schitterend gechoregrafeerde chaos) en dat hij wat geld wilde. Sven stak hem wat Hrivna's toe die hij op schijnbaar achteloze wijze wegmoffelde, zich er danig van vergewissend dat niemand het gezien had... We moesten weer stempels verzamelen en die in loketten gaan tonen, een keertje teruglopen voor een vergeten stempel en nog enkele kleine controles doorlopen, maar uiteindelijk waren we er door. Gedurende de volledige reis waren al onze grensoversteken met Oekraine (6 x) opmerkelijk proper verlopen. Ze hadden ons altijd correct behandeld en we hadden nooit ergens moeten betalen voor onduidelijke vignetten of louche zaken. Tot dan toe was het allemaal overzichtelijk geweest en waren de meeste douaniers ook sympathiek, maar dit was een grensoversteek in mineur. Wat een werk moet daar nog geleverd worden! Enfin, de Poolse grens lag nu nog maar enkele meters voor ons... En wat een wereld van verschil...

De Poolse grens: duidelijke lijnen op de grond, goed verlichte borden, aanwijzingen en paspoortcontrolehokjes, professioneel personeel met professionele apparatuur. Correct, en iedereen sprak Engels. Er werd mij gevraagd of we sigaretten invoerden en ik mompelde dat we er maar enkele bijhadden voor eigen gebruik. Bij het openen van de auto kwam de gewoonlijke reactie: de wengbrauwen werden opgetrokken, en het was niet nodig om alle zaken en doosjes te openen (Nadjezjda is al van het vertrek af aan een kleine puinhoop. We hebben snelbinders waar onze onderbroeken en t-shirts op hangen te drogen die we de avond tevoren in een badje hebben gewassen, en alles ligt meestal dooreen door de hobbelige wegen.).

De wegen in Polen waren een bijna surrealistische ervaring. Overal katoogjes op de grond, gladde wegen, veel bordjes en propere lijntjes op de grond. We sliepen die nacht wederom op de parking van een tankstation. Ik was compleet uitgeput.
De ochtend werd ingezet met een koffie en we reden in een ruk door naar Warschau.